De kracht van het Nederlandse intermediair is haar kleinschaligheid. Juist de kleinschaligheid maakt het mogelijk een persoonlijke relatie op te bouwen met consumenten. Tegelijkertijd is die kleinschaligheid ook de zwakte van het Nederlandse intermediair. Er wordt weinig of geen informatie en kennis met elkaar gedeeld waardoor iedereen elke keer zelf het wiel moet uitvinden. Ook voor Bureau DFO wordt het steeds moeilijker om relevante benchmarks te ontwikkelen omdat kantoren geen informatie meer willen delen over de ontwikkelingen binnen het eigen kantoor. Dat is jammer want juist kleinere ondernemers willen zich kunnen spiegelen aan collega’s.
De beperkte bereidheid tot samenwerken is ook te zien in de organisatiegraad: De overgrote meerderheid van het intermediair kiest ervoor om hun belangen niet collectief te laten behartigen.
De assurantievakpers kan in zo een situatie een belangrijke rol vervullen. Zij zorgt ervoor dat relevante informatie snel bij alle spelers, ook de kleinere, terechtkomt waardoor er in dat opzicht een level playing field ontstaat. Daarnaast heeft de assurantievakpers invloed op het gedrag van aanbieders, toezichthouders en politiek. Aanbieders en toezichthouders zijn extra voorzichtig met hun maatregelen om te voorkomen dat ze een “uitglijder”maken en via de vakpers aan de schandpaal worden genageld.
Naar ons oordeel heeft de vakpers een belangrijk samenbindende en een beschermende functie voor het onafhankelijke intermediair. Al geruime tijd maken wij ons zorgen over de kracht van deze vakpers.
We denken al enige tijd te zien dat de vakpers jaar op jaar zwakker wordt. Op zich niet verwonderlijk wanneer je kijkt naar de spectaculaire daling van het aantal advertenties. Waar vroeger elk nummer van het Verzekeringsblad of Assurantie Magazine makkelijk 20 pagina’s advertenties haalde, velen met steunkleur of full colour, heb je tegenwoordig meestal aan de vingers van één hand voldoende. Zelfs wanneer je een loopbaan in de houtzagerij hebt gehad. Het gevolg is dat de papieren versies allengs minder frequent uitkomen, bladen het voor hun jaarrendement steeds meer moeten hebben van door verzekeraars gesponsorde evenementen en de financiële ruimte voor echt journalistiek onderzoek steeds minder is geworden.
Dit allemaal is geen verwijt aan de journalisten. Die doen hun best en moeten roeien met de te kleine riemen die ze hebben.
Een volgend hoofdstuk in de overlevingsstrijd die de vakpers voert, lijkt nu aangebroken. Assurantie Magazine heeft besloten om haar nieuws, ook via internet, alleen nog maar betaald aan te bieden. Op zich een legitieme gedachte. Een goed journalistiek product heeft waarde. Waarom zou je daar geen vergoeding voor mogen vragen?
Toch vrezen wij dat in deze markt het intermediair niet bereid zal zijn massaal maandelijks een kleine vergoeding te betalen voor het nieuws dat Assurantie Magazine verschaft. Daarmee komt de vakpers verder onder druk te staan. De vraag is echter of er nog een weg terug is?
Wij betreuren dat omdat we oprecht geloven dat binnen het intermediaire systeem – zoals wij dat kennen – een goed functionerende, onafhankelijke vakpers versterkend werkt. Maar ook menen wij dat afwezigheid van zo een vakpers het onafhankelijk intermediaire systeem verzwakt.
De sector zou er naar het oordeel van Bureau DFO daarom goed aan doen om te onderzoeken of via een sectorfonds een onafhankelijke en sterke vakpers kan worden geborgd.